تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی

نجوای ستارگان که در دل شب می پیچد،ماه دست تنهایی اش را می گیرد،می آید تا بستر سرد زمین؛و مرا می خواند به عروج لذت خلسه ای ناب.زمان بانگ بر می دارد؛ساعت به وقت دلدادگی است.از بستر رخوت خود بر می خیزم.می روم بر سر برکه چشمان ترتو وضو با عطش عشق می سازم.در محراب نگاهت قامت می بندمو نیت می کنمکه پای تمام خواستنت بایستم.به سجده می رومو بر خاک عشق بوسه می زنم.سپیده می دمد.با سحر خیزان ملکوتهم نفس می شومو تو را دعا می گویمبا دم مسیحایی صبح .خدا همین نزدیکی ها بود .در حوالی دل و شنید .مرغ آمین را دیدم که بال می زدبر سر سجاده نور ..." ازدلنوشته های نگار " تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی...

انتهای خیابان صبحمی رسید به کوچه بن بست شب .همان گذری کهلیلی زیر تک درخت بید ،خورشید را لای موهایش پنهان کرد.و بید ، مجنون شد .حال سال هاستکه لیلی از خواب شیرین شاخه ها رفته استو ماه نشانی اش را به کسی نداده است.دیر زمانیست پنجره چوبی انتظار ،راز سرگردانی بید را می داندو گیسوی همیشه پریشانش را در باد به تماشا نشسته استکه دیگر هیچ پرنده ای در قلبشآشیان نساخته است ..."از دلنوشته های نگار" تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی...

فصل ها را با تو دوست دارم.
بهار را بیشتر.
خرداد را بیشتر از بیشتر.
خرداد انتهای بهار نیست.
آغاز تبلور توست،
آنگاه که قدم برهستی می گذاری
و می شوی تمام هست من...

"از دلنوشته های نگار"

تنــــــــــــــدیس تنهــــــــــــــایی...